Na een paar dagen in hotels te hebben geslapen missen we de buitenlucht. Elke dag vragen we aan onze gids of we in de tent mogen slapen maar keer op keer krijgen we hetzelfde antwoord. Vandaag is hij blijkbaar toch overtuigd dat het moet kunnen. Bij de militaire basis van het dorpje waar we overnachten gaat hij toestemming vragen. Ze hebben lunchpauze dus is de toegangspoort gesloten. Een jonge knul komt naar het hek gelopen en al snel volgt een gespierde man met een waakhond. Hij vindt het allemaal prima dus gaan we op zoek naar een vlak plekje net buiten het dorp. We zitten inmiddels op 4.250 meter hoogte dus kost het wat moeite om de tent op te zetten. Ook koken is erg interessant. Het halve dorp komt langs om een kijkje te nemen. We zijn duidelijk de grootste attractie van het jaar.
Als de avond valt en de zon zich achter de bergen verschuilt besluiten we vroeg onder de dekens te kruipen. Het koelt behoorlijk snel af dus zit je toch niet lekker buiten.
We liggen net te slapen als er aan de tent geschud wordt. We horen een autoritaire stem iets in het Chinees verkondigen. We ritsen het raam open en zien onze gids samen met drie militairen onder aan de ladder staan. De militairen waren bij hem langsgekomen om ons te controleren en waren verrast ons niet aan te treffen. We krijgen een tien minuten lang pleidooi waarin ons wordt uitgelegd dat het niet toegestaan is om te kamperen. Omdat we al in bed liggen wordt er éénmalig een uitzondering gemaakt (mits we beloven niet de tent uit te gaan). Daarna krijgen we twintig keer een excuses van de militair. Hij is uitermate vriendelijk en heet ons welkom in het vrije China waar toeristen altijd welkom zijn. Als gasten van China wenst hij ons een prettig verblijf en vertrekt. Ook de gids neemt plaats in het militaire voertuig en we zijn weer alleen. Wie zegt dat je niet kan kamperen in Tibet.
