Pretpark Asjchabad

Ongeveer 30 km van de grens met Iran liggen we aan het zwembad van een hotel in Asjchabad. De vrouwen flaneren er schaars gekleed rond en liggen in bikini in het water. Een paar oude, Russische mannen springen keer op keer als kleine kinderen met een plons in het diepe van het bad. Diederik had er zo tussen gepast als koning bommetjes maker. Op tafel staan de pullen bier en de muziek staat hard te stampen met de ene na de andere slechte Russische dance hits. Wat een cultuur shock. Letterlijk aan de andere kant van de berg leven de mensen in een compleet andere wereld. Met het kwik op ruim 50 graden brengen we de dag door aan het zwembad en proberen we te wennen aan het stadse leven in Turkmenistan.

De grensovergang verliep zoals meestal. Papierwerk, auto uitpakken, tent opzetten, alles weer inruimen en weer verder. We waren door een Duits stel gewaarschuwd voor hoge kosten aan de grens die nergens op gebaseerd zijn. Maar zoals vaker kent de man achter de balie alle Nederlandse voetbalspelers en zijn de namen Sneijder, van Persie en Gullit de magische woorden voor een mooie korting voor de autoverzekering.

Vanaf de grens daal je via een slingerweg af naar het dal waar de stad in de verte ligt te pronken. Het is een fantastisch gezicht. We durven niet te stoppen om foto’s te maken omdat dit schijnbaar niet toegestaan is en overal al camera’s te zien zijn. We mogen maximaal 40 km/u rijden over de vierbaans wegen die er verlaten bij liggen. Links en rechts zien we het ene na het andere imposante gebouw van wit marmer. Via iOverlander weten we een hotel waar we gratis op de parkeerplaats mogen kamperen. Op de grens hebben we moeten aangeven waar we verblijven. We hopen dat de app klopt want de hotels kosten doorgaans $150,- voor een slechte vieze kamer. De auto ergens anders neerzetten is ook geen optie. Op de grens zijn we een Duits meisje tegen gekomen die een hotel had geboekt maar uiteindelijk bij een Turkmeens gezin uitgenodigd werd om te overnachten. De volgende dag werd ze door twee militairen op straat staande gehouden. Ze liepen rechtstreeks op haar af en vroegen waar ze was geweest en waarom ze niet in het hotel was. Iedereen wordt hier in de gaten gehouden en dus ook de toeristen. Na veel problemen en hulp van het gezin mocht ze gelukkig haar weg vervolgen.

Overal in de stad staan palen met minstens zes camera’s er aan. Op de hoek van elke straat staan agenten en zelf tussen de bosjes staan ze verdekt opgesteld. De stad is zo bizar dat je er een beetje panisch van wordt. We maken zelfs grapjes dat ze waarschijnlijk een zendertje in onze tent hebben verstopt. Op de grens moesten ze perse in onze tent en zelfs het matras moest gecontroleerd worden. Zeer verdacht.

Als de avond valt en de temperatuur wat daalt lopen we richting centrum om wat te eten en daarna een stadswandeling te maken. De gebouwen zijn prachtig uitgelicht en overal staan grote schermen. Na het eten lopen we richting het centrale plein met daaromheen alle overheidsgebouwen. Het is duidelijk dat ze ontworpen zijn om indruk te maken.

Plots worden we tegen gehouden door de politie. We willen voor een gebouw langs lopen maar er wordt ons vriendelijk verteld dat dit niet mogelijk is. We mogen wel om het gebouw. Het is een groot gebouw dus het kost ons tien minuten om er omheen te lopen. Aan de andere kant vervolgen we de straat. Weer worden we tegen gehouden. De weg is niet toegankelijk voor ons. Dan maar weer terug. Als snel zien we dat er een agent over de portofoon wordt geïnformeerd. We worden staande gehouden. Terug is ook geen optie meer. Dan maar oversteken. We wachten tot het verkeerslicht op groen springt en steken over. We houden de agenten op iedere hoek van de straat nauwlettend in de gaten. Niemand beweegt dus het zal goed zijn. Totdat we aan de overkant links of rechts willen. Ook dit mag niet. Aangezien we alle kanten hebben geprobeerd vragen we een agent welke kant we wel op mogen lopen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is wordt ons verteld dat we voor het gebouw langs moeten lopen waar we vanaf de andere kant niet langs mochten lopen. Ook krijgen we voor de zoveelste keer te horen dat foto’s maken verboden is.

We zijn inmiddels een half uur verder en hebben om één gebouw kunnen lopen. In de verte zien we het centrale plein liggen. We vragen weer aan een agent hoe we er kunnen komen. De straat rechtstreeks naar het plein is verboden te betreden dus moeten we omlopen maar ook de straten erna zijn allemaal niet toegankelijk. Het is een hilarisch tafereel. Op elke hoek vragen we een agent waar we heen moeten en eerlijk is eerlijk, overal worden we vriendelijk geholpen. Het is een stadswandeling om niet meer te vergeten, alsof de Efteling met prachtig uitgelichte gebouwen speciaal voor ons is open gedaan, want er is verder niemand te zien op straat. Morgen gaan we de stad in het licht verkennen!