Het klikt goed tussen ons en Sandra en Jonas. We genieten er elke dag van om met ons tweeën op pad te zijn maar het is ook wel leuk om een paar dagen met anderen op stap te zijn. Verder kan Jonas wat Russisch en hebben ze een mooie tent naast de auto voor als het regent. Dus ook vanuit praktisch oogpunt reden genoeg om samen verder te reizen.
Vandaag gaan we de grens over naar Kirgizië. Voor ons de laatste halte voor China. De Zwitsers gaan vanuit hier naar Tadzjikistan om via de M41 (Pamir) Highway naar Oezbekistan te reizen. Vanuit hier willen ze door Turkmenistan maar hiervoor zijn ze nog in afwachting voor een visum. Iets dat later blijkt te worden geweigerd. Jonas mag wel maar dan veel eerder dan haalbaar voor hen is en Sandra is zonder reden geweigerd. We horen het overal om ons heen. Iedereen die door Turkmenistan wilt krijgt slecht nieuws te horen. Wij hebben er een maand op moeten wachten en zijn een dag voor onze bruiloft voor de derde keer naar Brussel gereden om het voor elkaar te krijgen. Dat het ons gelukt is blijft bijzonder helemaal vanwege Harm zijn baard. Het blijkt dat de Turkmenen het niet zo op baarden hebben en dat 95 procent van de aanvragen met baard geweigerd wordt. Verder wordt 80 procent van de aanvragen überhaupt geweigerd. Omdat aanvragen ook persoonlijk behandeld kunnen worden is de kans dus bijna nihil dat je met zijn tweeën door het land mag.
De grensovergang naar Kirgizië is nog maar kort geleden geopend. Ze zijn druk bezig om een weg te bouwen die eindigt bij een hek met erachter een klein gebouwtje. Zoals gebruikelijk moet de auto weer gecontroleerd worden en komt het fotoboek weer tevoorschijn. Bij het zien van mijn zussen gaat alles gestroomlijnd. De verrekijker wordt nog even gebruikt en er wordt weer over de Nederlandse voetbalspelers gepraat. Binnen no time staan we aan de andere kant en hebben we onze stempels. We vragen naar een autoverzekering maar daar weten ze niets van af. Ook is de Eco belasting hen onbekend wat normaal betaald moet worden. Voordat we China in kunnen wordt hier nog even moeilijk over gedaan maar de mensen in Kirgizië nemen het niet zo nauw. Hier komen we al snel achter als we in de grote stad verder zoeken naar een autoverzekering. We willen niet weer dezelfde problemen als in Oezbekistan.
We vinden een toeristen informatie kantoor. Ze hebben nog nooit eerder de vraag gehad of het mogelijk is om een buitenlandse auto te verzekeren. Het blijkt dat überhaupt bijna niemand hier verzekerd is. Ze bellen een overheidsinstantie maar die geeft aan dat het niet mogelijk is. We krijgen het advies om gewoon de andere kant op te rijden wanneer we de politie zien. Mochten we een ongeluk krijgen dan onderhandel je met de andere partij wie de schuldige was en wat voor schade er betaald moet worden. Mocht iemand in het ziekenhuis belanden dan betaal je de rekening en in geval van overlijden is twee a drie duizend dollar voor de familie voldoende.
Via via weten we in contact te komen met een local die ons misschien verder kan helpen. Het kost een paar dagen maar uiteindelijk zitten we in het kantoor van de overheid die over autoverzekeringen gaat en hebben we iemand die kan tolken. We krijgen te horen dat de autoverzekering via de overheid pas sinds 2016 bestaat. Ze zijn ook bezig voor een kortlopende verzekering voor buitenlanders maar deze bestaat momenteel nog niet. Het is voor ons dus niet mogelijk om verzekerd te worden. Wel zouden we het via een particulier bedrijf in Bishkek kunnen proberen. Hiervoor moeten we wel naar de hoofdstad van het land wat nu niet echt om de hoek ligt. We moeten maar accepteren dat het hier zo werkt. In ieder geval zal er aan de grens niet moeilijk worden gedaan.
