We nemen afscheid van onze eerste gids en vertrekken richting het zuiden met nummer twee. Ondanks dat we toch echt al in China zijn voelde Kashgar meer als Centraal Azië. De mensen spreken bijna dezelfde taal, schrijven in het Arabisch en hebben hetzelfde type eten. China heeft (nog) vele gezichten maar is druk bezig hier verandering in te brengen.
Tibet ligt voor onze voeten maar eerst moeten we nog een Chinees rijbewijs en kentekenplaat regelen. Hiervoor moet de auto gekeurd worden. Ondanks dat voertuigen er hier niet allemaal even goed uit zien moet je ook hier één keer per jaar een soort APK hebben. Harm moet op de foto met een brandblusser en gevaren driehoek. De werknemer grist meteen alles uit onze handen en gaat aan de slag. Bij het openvouwen van de driehoek breekt meteen een pootje af, daarna de driehoek zelf en tenslotte hebben we vijf stukken in onze hand. Geen probleem wordt er meteen geroepen. Ze lopen naar een andere auto pakken de driehoek van de bestuurder en geven deze aan Harm. Nu snel de foto en dan kan de driehoek weer terug. Ze nemen het hier niet zo nauw.
Met alle papieren op zak gaan we op weg. Inmiddels is het al middag en zijn we bijna de hele dag bezig geweest om alle te regelen. Het is een hilarische ervaring dus genieten we evengoed. We hebben er zin in.
Na een paar uurtje moet er getankt worden. In dit deel van China gaat alles wat anders. Vanwege regulering mag je niet zomaar tanken. De bestuurder moet zijn rijbewijs laten scannen om een zwaar beveiligd tankstation in te mogen rijden die er bedreigend uit ziet met hoge stalen hekken, vele lagen prikkeldraad, camera’s, een verstevigde ingang en enorme stalen punten en betonblokken. Passagiers zijn niet toegestaan. Terwijl de bestuurder alleen het terrein op rijdt kunnen de passagiers om het complex heen lopen en bij de uitgang naast een militair wachten totdat de auto hem of haar weer oppikt. Ons Chinees rijbewijs is niet goed genoeg dus moet de gids die van hem gebruiken om ons binnen te loodsen. Het blijkt hier al onmogelijk zonder gids met een eigen auto te reizen.
Na twee lange dagen en vele kilometers in de auto rijden we Tibet in. Tibet is een autonome regio van China. Minimaal drie keer per dag kom je een checkpoint tegen waar onze papieren gestempeld moeten worden. De overheid bepaalt wie er in of uit mag en wie niet. Met de voorbereidingen hebben we heel veel “nee” en “niet mogelijk” gehoord maar het is ons gelukt. We zijn in Tibet met onze eigen auto! Ook de gids geeft aan dat het behoorlijk bijzonder is. We horen zelfs van anderen dat het er naar uit ziet dat het in de toekomst niet meer mogelijk gaat zijn om door dit deel van China te reizen.
We eindigen de dag in een simpel gasthuis met een kamertje waar ons bed staat. In de tent slapen is niet toegestaan. Te veel militairen in de buurt. Het toilet is een poepschuur om de hoek met een betonnen vloer en een gat waardoor je op een hoop stront kijkt. Schoonmaken doen ze niet aan. Voor in het gasthuis is een winkeltje/restaurant/”diesel”verkoop. We krijgen wat lekkers te eten en zitten warm bij de houtkachel. Er komen een paar chinezen binnen. We hebben ze onderweg al een paar keer gezien. Elke keer als we ze inhaalden maakten ze foto’s van ons. Ze zijn dan ook helemaal enthousiast om ons te zien. We kletsen tot laat in de avond en krijgen speciale hoogteziekte middeltjes van ze cadeau. Dozen vol met ampullen en drankjes. We bedanken vriendelijk maar ze laten ons niet gaan zonder.
