Dat ze in sommige delen van de wereld van pittig eten houden weten we maar toch worden we verrast. Tot nu toe konden we veilig op de kaart willekeurig iets aanwijzen en ons laten verrassen.
Als we het hotel uitlopen om op zoek te gaan naar een restaurantje worden we door een man aangesproken. Hij kan geen woord Engels maar maakt een gebaar van eten en wenkt ons mee te komen. We lopen een stukje met hem mee, nieuwsgierig wat dit ons gaat brengen. Om de hoek worden we voorgesteld aan een jonge knul. Hij kan wat Engels en wordt door de man aan het werk gezet. Na hem uitgelegd te hebben dat we op zoek zijn naar een simpel restaurantje met lokaal eten, worden we meegenomen naar het restaurant naast het hotel. We vragen de jongen wat hij ons kan aanbevelen en laten ons verrassen.
In de keuken wordt de wok op hoog vuur gezet. De vlammen schieten uit het fornuis als de pan opgetild wordt om de groente en noedels sierlijk om te schudden. Na een paar minuten krijgen we ons eten geserveerd. Het smaakt heerlijk. Wel is het eten net zo heet als de vlammen waarop het gemaakt is. Er zitten zoveel pepers in dat we stoppen met tellen. Als de jongen speciaal voor ons terug komt om nog even te vragen of alles lekker smaakt, bedanken we hem vriendelijk terwijl het zweet van ons voorhoofd parelt. Steph ziet er uit alsof ze elk moment kan opstijgen. Ze vindt het lekker, en dat terwijl ze eigenlijk niet van pittig eten houdt.
