Na veel gerammel, geschud en frustratie over deze ‘uitstekende’ wegen weten we eindelijk de grens te bereiken. Turkmenistan is ons nu beter gezind dan toen we binnen kwamen. De auto moet leeg maar de tent mag dit keer dicht blijven. Na een grondige inspectie van al onze spullen mogen we inpakken en kunnen we het land verlaten.
In Oezbekistan vullen we een Importformulier in, moeten we onze Euro’s en Dollars tellen, en wordt onze temperatuur gemeten. Daarna willen ook zij natuurlijk weer de auto zien. Wederom alle spullen er uit en toch ook de tent weer open. Terwijl ze druk aan het kijken zijn geef Harm ze een fotoboek die we na de bruiloft hebben gekregen. De meeste douaniers vinden zijn zussen erg knap en dus veel interessanter dan onze spullen. En ook dit keer werkt het. Er wordt zijdelings gecontroleerd terwijl ze het hele boek drie keer bekijken. Na een lange zit en nog wat papierwerk rijden we de poort door en zijn we in Oezbekistan. Gelukkig hoeven we nog maar een klein stukje en wacht er een echt bed in een hotel. We moeten ons hier elke dag laten registreren dus de komende dagen geen tent voor ons.
Tegen de avond koelt het wat af. Bij het hotel gaan we de schade aan de auto maar eens inspecteren. Al snel zien we dat het roofrack nog maar met twee van de zes boutjes vast zit. De andere zijn helemaal los gekomen maar zitten er gelukkig nog net aan. Ook de linker vleugel is wat los gekomen en een plastic kap op de deur aan de bestuurderskant moeten we vast zetten. Gelukkig heeft de Jaarbeurs een paar rollen Gaffa tape gesponsord en hebben we alles snel weer vast zitten. Een tijdelijke reparatie maar hopelijk kunnen we er weer even mee vooruit. Het klapperen is in ieder geval weg dus voelen we ons weer op ons gemak.
