We worden gewekt door de wekker maar echt wakker worden we niet. Het was gisteren laat op de bruiloft. Gelukkig maakt de wodka zijn naam waar en hebben we niet echt een kater. We strompelen richting het ontbijt. Niet echt iets lekkers maar we hebben wel goed gezelschap van andere reizigers. Zoals altijd blijven we veel te lang kletsen waardoor we pas rond het middag uur vertrekken uit Samarkand.
Het is nog best een stukje rijden naar de grens van Kazachstan. Als we bij de checkpoint voor de grens aankomen wordt er naar onze verzekering gevraagd. Deze hebben we natuurlijk niet omdat we bij een veel te kleine grensovergang het land in zijn gekomen en ze ons hier niet konden helpen. We houden ons daarom van de domme en zeggen dat we niets hebben gekregen. De militair probeert ons duidelijk te maken dat het een misdrijf is en dat ze de auto in beslag moeten nemen. Ondanks dat het ons prima duidelijk is blijven we ons voor doen als de domme toerist. Na twintig minuten zijn ze het zat. Hij wenkt ons door te rijden naar de echte grenscontrole.
Steph en ik worden zoals zo vaak opgesplitst. Ik ben de chauffeur en moet dus het papierwerk voor de auto regelen. Steph als passagier hoeft alleen haar paspoort te laten stempelen. Opnieuw wordt er naar de verzekering gevraagd. Ik haal een formulier tevoorschijn dat in het Russisch geschreven is. Het is zoals ik allang wist het verkeerde formulier. Ik vertel hem dat ik ervoor heb moeten betalen en dat mij verzekerd werd dat dit de verzekering was. Omdat ik geen Russisch kan had ik natuurlijk geen keuze. Wederom volgt een lange monoloog welke afgesloten wordt met een waarschuwing en dat het de volgende keer anders zal zijn.
De auto mag het land in. Nu nog de controle van de spullen. Maar eerst moet ik mijn paspoort laten stempelen. Steph is inmiddels al klaar en besluit de spullen in de auto alvast te laten controleren. De militairen vinden het maar niets dat ze het heft in eigen handen neemt maar na wat schreeuwen gaan ze toch maar aan de slag.
Bij het stempelen van mijn paspoort vragen ze naar mijn bagage. Ik vertel dat deze los in de auto ligt en dat ik geen tas heb. Het interesseert ze niet. Ik moet EEN tas laten controleren anders geen stempel. Inmiddels heb ik al geleerd niet tegen te werken en gewoon creatief te zijn. Ik loop richting de auto. Pak mijn cameratas en leg deze op de balie van de paspoort controle. De tas gaat door de scanner waarop geïrriteerd wordt gevraagd waarom ik mijn telefoon er niet in heb zitten. Ze hadden natuurlijk ook gewoon naar mijn telefoon kunnen vragen maar zo gaat het hier natuurlijk niet. Ik ga naar de auto voor mijn telefoon. Kom terug en mag nog een keer lopen voor Steph haar telefoon. Alle foto’s worden gecontroleerd. Als ze foto’s van de bruiloft zien vragen ze waar het was. Ik vertel over de nacht ervoor en lachend vragen ze of ik een kater heb. Het ijs is gebroken en vriendelijk ontvang ik de benodigde stempel en kunnen we gaan.
We hebben alle controles achter de rug. De hotelregistraties hebben we niet eens nodig gehad. Met de stempel in ons paspoort rijden we naar het einde van de grens. Normaal betekent dit dat het hek wordt geopend en we kunnen gaan. Helaas staan we dit keer voor een slagboom met een stoplicht en een camera. Blijkbaar wordt onze nummerplaat door het systeem gehaald en moet er eerst iemand op een groene knop drukken. Na een uur wachten springt het stoplicht op groen en gaat de slagboom open. Het is bijna donker maar we zijn in Kazachstan. We regelen snel nog een autoverzekering en gaan op zoek naar een slaapplek.
