Als we wakker worden is het al lekker warm in de tent. We trekken snel onze zwembroek aan om waarschijnlijk onze laatste duik te nemen voor de komende weken. Maar helaas. Uitgerekend vandaag wordt het zwembad schoongemaakt en is voor de dag gesloten. Iets teleurgesteld lopen we terug naar de tent en beginnen we met inpakken. Inmiddels brandt de zon al fel en zitten we weer boven de veertig graden. Toch is Steph happy. Na weken gesluierd door het leven te moeten kan ze eindelijk weer haar hotpants dragen.
Met de airco op standje vriezen rijden we door de stad naar het grootste indoor reuzenrad ter wereld. Turkmenistan staat hiermee in het Guiness Book of Records en zal hier waarschijnlijk voor eeuwig in staan want wie wil er nu een Indoor reuzenrad. Het is imposant en ook de straten erheen zijn bizar. We kunnen er maar niet aan wennen dat alles van wit marmer is en de straten leeg zijn.
Voordat we richting het noorden rijden bezoeken we de bazaar om nog wat proviand in te slaan. Op de markt zien we de vrouwen in prachtige jurken. Ze hebben allemaal hetzelfde model maar steeds met een ander kleurtje. Al snel zien we een naaiatelier en komen we er achter dat de jurken op maat worden gemaakt. Elke jurk valt prachtig om het lijf, is behouden maar toch sexy.
Het is tijd om te vertrekken maar eerst moeten we opzoek naar een tankstation met diesel. We worden van de ene plek naar de andere gestuurd en langzaam krijgen we het wat benauwd. We weten van andere reizigers dat ze ook krap hebben gezeten en onze tank is een stuk kleiner dan de meeste. Na een uur rondrijden hebben we eindelijk diesel gevonden. We gooien de auto vol en halen de Jerrycans van het dak. Maar helaas. Het blijkt verboden te zijn deze te vullen. Nu wordt het echt spannend. We weten niet hoe goed de wegen zijn en of we het wel gaan redden tot aan de grens van Oezbekistan. Tussendoor schijnt ook niets te zitten dus dat wordt nog wat. Maar we zullen toch moeten. Morgen loopt ons visum af en worden we geacht het land te verlaten.
Na een uurtje te hebben gereden komen we het eerste tankstation tegen. Ze verkopen gewoon diesel. Nog een uur later weer eentje. We gooien de auto maar weer vol en als er even niet gekeken wordt voor de zekerheid ook snel een jerrycan. Een man komt schreeuwend naar ons toe. Ik kijk hem schaapachtig aan. De man loopt met boze gebaren weg maar wij hebben onze diesel.
We rijden rustig verder. Hier en daar hebben we een checkpoint waarvoor we even moeten stoppen maar verder gaat het snel en zijn de wegen goed. Het is aan het einde van de middag als onze navigatie aangeeft dat we de weg af moeten de woestijn in. We zien een klein zandpad lopen en zodra we afslaan komt er een motor naar ons toe met twee mannen met bivakmuts op. Een helm doen ze hier niet aan. Bescherming tegen de zon en het zand is wel noodzakelijk dus is de bivak hier heel normaal. De mannen vragen of we naar de gaskrater gaan en als het antwoord ja is schieten ze er vandoor en wenken dat we moeten volgen. Onze navi wijst dezelfde kant op dus gaan we er maar achteraan. Het is een prachtig gezicht hoe de twee mannen met boodschappen en grote flessen water de motor door het mulle zand weten te laveren. We moeten af en toe flink voort maken om niet vast te komen zitten maar na een half uurtje hobbelen komen we aan bij de krater.
De krater is een rond gat van ongeveer dertig meter doorsnee en een meter of twintig diep. De Russen hebben hier ooit naar gas gezocht en dachten dat het handig was om er een vuurtje bij te houden. Inmiddels staat de hele krater al een jaar of vijftig in brand. Het is een prachtig gezicht. Meters hoge vlammen komen uit de diepte naar boven. Als er een plek op aarde is waar je door de poort de hel in kan kijken dan is dit het wel.
