Door de sneeuw rijden we tot het hek van de Mongoolse grenspost. Ik stap uit en blauwbekkend wacht ik mijn beurt af bij een klein hokje. Mongolen proberen altijd voor te kruipen dus duw ik de man achter mij opzij als hij voorbij probeert te lopen. Hij heeft een hele stapel paspoorten bij zich waar ik zeker niet op wil wachten. Als ik aan de beurt ben krijg ik een formuliertje om alvast in te vullen en mijn kenteken wordt op de lijst gezet. Na een tijdje in de auto te hebben gewacht mogen we het terrein op. We laten onze invoerpapieren van de auto zien en krijgen een stempel in ons paspoort. Voor we het weten staan we buiten de deur en rijden we door niemandsland richting de Russische grenspost. Het is weer een uurtje vroeger waardoor we al om negen uur aankomen bij een grote gespierde militair. De Russen willen duidelijk imponeren.
Aanvankelijk verloopt alles soepel. We moeten verschillende formulieren invullen, lang in de rij wachten, de hele auto leeghalen, nog langer in de rij wachten en dan komt er een boze militair aangelopen. “Driver! Come. Please open.” Hij wijst naar een rood kistje wat we onder de stoel hebben liggen. Ik maak het kistje open en laat de inhoud zien. “ What this?” Hmmm tja hoe ga ik dit uitleggen?
Maanden voordat we op reis gingen zijn we via via in contact gekomen met een man die bij het persteam van de Dakar Rally zit. Hij vertelde dat elke deelnemer verplicht noodsignalen bij zich moet hebben om te mogen starten. Dit moest dan ook zeker op onze paklijst staan. Braaf hebben we via internet een paar van deze lichtkogels besteld. Niet wetend dat we later in Rusland beschuldigd zouden worden van illegale praktijken.
Het koffertje wordt door de militair in beslag genomen. “Paspoort!” Hij grist mijn ID weg en loopt richting een kantoortje. Hij draait zich nog even om en wijst naar een deur “Machina”. Hij bedoelt dat we alvast de autopapieren op orde moeten gaan maken. Maar hier komen we niet verder omdat ze boos worden dat ik geen paspoort heb.
Opzoek naar de man met mijn paspoort komen we er achter dat er een onderzoek naar mij is gestart. Ik word beticht van het illegaal invoeren van explosieven. Een paar hoge bozen moeten zich hier over buigen dus moet ik geduld hebben. Ik hoef niet achter tralies maar met overal rondom ons heen hekken zitten we alsnog vast.
De middag is bijna voorbij. Steph is het helemaal zat. Elke keer als we contact zoeken krijgen we te horen dat we moeten wachten. Ze stapt een kantoor binnen waar de mannen met de meeste strepen en sterren op hun schouder zitten en begint iedereen de huid vol te schelden. Ze houd een hele tirade hoe schandalig het is en eist mijn paspoort terug. Blijkbaar heeft ze indruk gemaakt want nog geen tien minuten later rijden we Rusland binnen. De noodsignalen hebben we weg moeten gooien. We hebben niet eens een boete hoeven betalen en zijn natuurlijk blij eindelijk in Rusland te zijn.
