Grensovergang naar China

Huwelijksreis aug 16, 2017 No Comments

We gaan Kirgizië weer verlaten. We hebben een gids en heel veel papierwerk moeten regelen om met onze eigen auto door China te mogen rijden. Totaal hebben we drie gidsen die de komende maand bij ons in de auto zullen zitten. De eerste om ons het land in te helpen. De tweede voor Tibet en de derde voor de rest van China.

We moeten voor het middaguur aan de grens staan. Omdat je nooit weet hoe de wegen zijn vertrekken we vroeg en staan we al om tien uur aan de grens. Hier moeten we onze auto aan de kant zetten en wachten tot de gids ons komt ophalen. Zonder gids word je absoluut niet doorgelaten en zit je in niemandsland tussen twee landen. Nu maar hopen dat we ons geld niet naar een louche bedrijf hebben overgemaakt en er niemand op komt dagen.

Terwijl we aan de grens staan ontmoeten we een paar chinezen die met Harm op de foto willen en een ouder Frans stel dat ook op een gids moet wachten. De man heeft tien jaar in China gewerkt en had destijds een eigen auto waarmee hij zich vrij mocht bewegen. Nu hij met een Franse auto wil rondrijden is alles anders en moet ook hij eraan geloven een gids te betalen.

Het is koud op de bergpas dus gaan we lekker warm in onze auto zitten. De tijd kruipt voorbij. Tegen twaalf uur komt er een man gestrest over de grens aanrennen. Hij is op zoek naar Franse toeristen. We wijzen naar het oudere stel. Na een paar minuten wordt de stress duidelijk. Van twee tot half vijf Beijingtijd hebben de grenswachters pauze. Dat betekent voor ons dat er van twaalf tot half drie geen grensovergang mogelijk is. Achter het Franse stel worden de hekken gesloten en gaan we voorlopig nergens heen.

Inmiddels is het begonnen te sneeuwen en zien we een jonge man zich verkleumen in de kou. Hij is alternatief gekleed met een lange jas, witte handschoenen en een geruite broek. Het is net een circus artiest. We hebben hem druk zien overleggen met de grenswachters en hoorde van de Fransen dat het een Serviër is zonder papierwerk waardoor hij de grens niet over mag. In de kou trekt hij drie broeken over elkaar aan in de hoop wat warm te blijven. Na enige tijd houd hij het niet meer en komt bedelend voor ons raam staan of hij niet in de auto mag wachten. We laten hem binnen en zetten de verwarming nog wat hoger zodat hij weer warm kan worden.

De Serviër heet Thomas en is uit zijn land weggetrokken omdat de jeugd daar geen toekomst heeft. Na zeven maanden in Qatar gewacht te hebben op een baan bij een hotel dat maar niet geopend werd besloot hij verder te zoeken. In China had hij een baantje gevonden als docent Engels en omdat er een verdrag tussen China en Servië is mag hij zonder visum dertig dagen in het land verblijven. Wat hij niet wist is dat dit alleen werkt als je met het vliegtuig gaat. Over land heeft hij dezelfde papieren nodig als wij. Nu zit hij dus vast voor de grens.

Het is inmiddels drie uur als er zeven trucks en 4×4’s aan komen rijden. We herkennen de gids van een foto die we gemaild hebben gekregen. We lopen naar hem toe om kennis te maken. We moeten nog even wachten totdat de trucks echt het land uit zijn en dan kunnen we verder. Thomas spreekt hem snel aan en weet een dealtje te sluiten en kan dus ook mee. De douane is er niet blij mee maar blijkbaar heeft de gids goede connecties en wordt alles geregeld.

Vanaf de grenspost rijden we een paar kilometer de pas af en komen we bij een volgende post uit waar de auto gecontroleerd moet worden. We halen één tas uit de auto die door de scanner gaat. Wanneer de douane de auto open wil hebben wenkt de gids met een lach naar de militair dat we haast hebben. De auto wordt gesloten en we mogen door. Na 100km gereden te hebben door niemandsland komen we bij een poort. De gids rent naar een loket. Er wordt wat besproken en op een paar knoppen gedrukt. Er beginnen zwaailampen te branden en de gevel van het huisje naast de poort gaat open. Er komt een robotisch sproeisysteem naar buiten gerold die wat op onze auto spuit. Op naar de volgende halte.

We moeten onze paspoorten laten stempelen. We gaan een groot gebouw in waar de verlichting uit staat en alles gesloten oogt. Bijna iedereen is er vandoor. Wederom moet er één tas door een scanner. De Chinezen doen alles om maar af te kunnen vinken dat ze hun werk hebben gedaan. Zodra we onze stempels hebben sluit het personeel de toko en gaat er vandoor. We rijden weer verder en komen er achter dat het hek voor auto’s al gesloten is. We kunnen alleen te voet het terrein verlaten wat geen optie is. We draaien om en rijden terug naar de ingang. Ook dit hek zit al dicht. Blijkbaar kent de gids de weg goed en weet een van de hekken toch open te krijgen met een sleutel. We rijden om het pand en kunnen naar de autoscanners.

Hier wordt de auto met röntgen gescand om te kijken of er niets verborgen zit. De foto’s worden naar een kantoor ergens anders in China gemaild waar mannetjes zitten die alles bekijken. Als ze het niet vertrouwen mailen ze een paar vragen terug. Bij ons vertrouwen ze de rijplaten niet. We krijgen de vraag of we ze open kunnen maken maar hoe open je een plastic plaat? We leggen uit dat de rijplaten voor de auto zijn als je vast zit. Ze snappen er niet veel van maar schrijven het op. De antwoorden worden gemaild en we mogen weer een stapje verder. Laatste halte: de opslag. We moeten de auto een dag laten staan zodat al het papierwerk naar nog een ander kantoor gestuurd kan worden. Mochten ze hier toch van mening zijn dat er verder onderzoek nodig is dan moet de auto terug door de scanner en begint het verhaal van voor af aan.

We doen de auto op slot en stappen in het busje van de gids op weg naar het hotel in de stad; Kashgar. Het is tien uur ’s avonds als we ingecheckt zijn en in een klein restaurantje aan de noedelsoep zitten. Het was een lange dag maar we zijn in China.

fiftyandsomecows

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.