Maanden geleden heeft Steph de route uitgezocht van Albanië naar Montenegro en weer terug naar Albanië. Het plan is om over een paar mooie bergweggetjes over de grens te rijden, een 4×4 track te doen en een mooie wandeling te maken. De eerste grensovergang gaat goed. Hoewel, ze zijn vergeten het paspoort van Steph te stempelen dus toch nog weer even terug. Gelukkig waren we nog niet ver. Nu opzoek naar de tweede grensovergang terug Albanië in. Onze Navi snapt er niets van. Google Maps wil er niets meer van weten en de locals snappen ons ook niet. We stoppen bij een huis buiten een dorpje om de weg nogmaals te vragen. Een man probeert mij in Montenegrijns uit te leggen dat ik terug moet waar ik vandaan kom. Ik leg uit dat ik weet waar ik vandaan kom maar toch echt de andere kant op wil. De man gaat steeds harder praten en wenkt terug naar de vorige grensovergang. Als ik weer terug in de auto ben geklommen schreeuwt de man vanaf de overkant van de straat dat ik terug moet komen. Hij belt zijn dochter die Engels kan. Terwijl Steph met haar aan de lijn is krijgen we wat te drinken aangeboden en klets ik gezellig met het Montenegrijns mee. Geen idee wat ik allemaal heb verteld…
Helaas krijgen we te horen dat de grensovergang niet bestaat. We moeten of 4 uur terugrijden of via Kosovo naar Macedonië. Inmiddels is het te laat om überhaupt nog ver te rijden. Het wordt dus overnachten in Montenegro. Morgen is de weg naar Albanië dicht voor wegwerkzaamheden dus zullen we door Servië en Kosovo moeten rijden om onze weg te kunnen vervolgen of nog langer moeten wachten. Internet verteld ons dat het zuiden van Kosovo tegenwoordig te bereizen is en ook de locals verzekeren ons dat het veilig is. We gaan dus weer twee landen op de lijst erbij zetten.
